با یک سلام می شود ازجاده ها گذشت...

    آقا سلام، عرض ادب، عرض احترام
بر محضرت ارادت قلبی ما مدام

    خورشیدِ ذره پرورِ مسند نشین عرش
     ای آفتاب روشن زهرا(س) نشان، سلام

 از راه  دور آمده ام، زائرت شوم
تا با عنایتی تو بخوانی مرا غلام

دلتنگ بودم و، به نظربازی شما
      چون بلبلی شدم، که شدم صاحب کلام

   آغوش وا کن ای همه دارو ندارمن
   ای آنکه نام تو شده ذکر علی الدوام

 میکال خادم در تو یا که جبرئیل؟
          حوراست حاجب حرم تو، و یا..، کدام؟

طعنه زده غبار ضریح مقدست!
       برحجره های ساخته درمسجد الحرام

  حاجی ره منا و مدینه گرفته است
   امّا، تو حج من شده ای، ایها الإمام

   یک بار دیگر از دم نقاره خانه ات
        گویا خداست، اوکه مرا می زند صدام!

        عاشق شدی بیا، که حرم جای عاشقیست
       حی علی الرضا(ع) شده، رمز شب قیام

آری خداست، آمده بر میزبانیت
                 عشق خدا رضاست(ع)، جزاین نیست والسلام.

 آقا، همای شعر مرا بال و پربده
مثل کبوتران حرم، تاج سر بده

 من میهمان پنجره فولادتان شدم
    مولا کنار پنجره ات، چشم تر بده

      حالا که من دخیلِ درِ خانه ات شدم
  حال دعا و حال بکاء، بیشتر بده

   من مشتری دست به نقد نگاهتان
     اصلاً بگو که بابت بیعانه، سر بده

  اینجا  زیاد   آمده سائل، عنایتی
   چیزی برای دفع  بلایا  و شربده

           بردست ملتمس، که به خواهش برآمده
         بارش نما، کرم کن و، دست دگر بده

         جمعی کرند و جمع دگر لال وصفتان
          اعجازکن، شفا تو بر این لال و کربده

   خیل دگرمریض شفا خانه تواند
   دارو برای زخم دل منکسر بده

     بعضی اسیر دانه و دام لبت شدند
   یعنی کبوتر دل  ما را تو پر بده

    تا این که زائرحرم مادرت شویم
بر آه ممتد دل سوزان اثر بده

   جانها فدای لطف تو و مهربانیت
     رزقی برای ناله به وقت سحر بده

  مستی من تمام زمیخانه شماست
         این بیخودی زخود، ز درخانۀ شماست

         کن لب به لب تو کیل مرا، ایها العزیز
       چشمان من به دست کریمانه شماست

      ساقی بریز باده  و ما را خراب کن
          این، نوکر از ازل شده، مستانه شماست

       آنقدر شوقتان به سرم هست تا که دل
          دیوانه وار، عاشق "دیوانه ی" شماست

 در شهر، کاروانِ نشاطی به  پا
       انگارفصل شادی وعیدانه ی شماست

 عیدی، بپاش، دانه برای کبوتری
  کزابتدا، اسیرهمین دانۀ شماست

         باب الجواد(ع) راه ورودی قلب توست
         پس دل به نام حضرت دردانه شماست

          گفتی که وقت مرگ و قیامت به زائرت
        سرمی زنی که این ز شفیعانه شماست

       عمریست دِینتان به سرگردن من است
       عمریست بار من به سر شانه شماست

            یک هوبکش که هستی ما زیرو رو شود
       خلقت رهین همّت مردانه ی شماست

     ضامن شدی برای غزال گریز پای
     عالم هنوز تشنۀ افسانه ی شماست

       هرگزگلی مثال تو خوشبو نمی شود
       هر قامتی  به قد  تو دلجو نمی شود

                          حاتم به پای  بخشش دستت نمی رسد                 
        سلطان بجز تو ضامن آهو نمی شود

                         چشمی که خاک پای گدای تو سرمه کرد            
         دیگر سیاه و تیره و کم سو نمی شود

                         آقا ردیف کرد و به این قافیه رسید                   
       شعرم دگر قصیده هرسو نمی شود

                        با شعر وشاعری سفر عشق می شود               
         شاعر میان  واژه که ترسو نمی شود

                      با یک سلام میشود ازجاده ها گذشت              
         پرواز کن، پرنده که کم رو نمی شود

                            چیزی نمانده تا  برسی، پر بزن به اوج                 
     ذکری بگیر بی دم یا هو نمی شود

                    حالا  زشعر خویش به مشهد رسیده ای.         
           دیدی که زندگی همه  بی او نمی شود!؟

                            با یک سلام زائر موسی الرضا(ع) شدی                 
  اما که شعر، نغمه تیهو نمی شود

  دیگر رسیده ای به درشاه با کرم
     حرفی بزن! اشارت  ابرونمی شود

            لکنت فتاده درسخنم بی زبان شدم         
            لیکن  طناب گفته من مونمی شود        

                            مهدی فاطمی متخلص به "رئوف"، 16 مهر1390 برابر با 10ذی القعده

                                   شب میلاد امام الرئوف، حضرت علی ابن موسی الرضا(ع)